Mój mąż mówi, że mnie nie kocha i że szuka miłości. Jestem załamana, za pierwszym razem (2 lata temu) chodziłam do psychologa, ale przerwałam, kiedy zaszłam w ciążę. nie szanuje

Czy to, że czasem nie chcecie się przytulać, jest powodem do zmartwienia?/ Zdjęcie: Luciano Fagner/Unsplash Opublikowano: 15:22Aktualizacja: 15:24 „Przytulanie jest zdrowe”! Jest ponoć ważniejsze od seksu, zachwyca naukowców, a świat stawia je na piedestale. Lecz czasem nie chcemy przytulać się w związku. Czy to my powinniśmy się martwić, że coś z nami nie tak, czy może świat zachłysnął się kultem przytulania? Sprawdźmy. Plusy przytulaniaGdzie, czyli biologiaKto, czyli partnerKiedy, czyli kontekstDzieci i ryby… Plusy przytulania Nie trzeba naukowych badań, by stwierdzić, że przytulanie jest pełne zalet, jednak naukowcy zajęli się również i tym. Badacze zgodnie dowodzą, że moc przytulania tkwi w oksytocynie – neuroprzekaźniku, który wydziela się z przysadki mózgowej już po kilku sekundach przytulania. Oddziałuje ona na układ limbiczny mózgu, czyli ten zestaw struktur, które stanowią emocjonalne centrum dowodzenia, co wyzwala szereg reakcji fizjologicznych organizmu. Wskutek tego obniża się poczucie stresu, lęku, bólu, smutku, a wzrasta poziom zadowolenia, motywacji, odporności i zaufania. Obecność oksytocyny jest niezbędna do budowania głębokich więzi między partnerami. Przytulanie okazuje się podstawowym elementem naszej biologii. To potrzeba behawioralna, która powinna być zaspokajana tak samo jak głód, pragnienie i sen, gdyż tak samo jak one jest niezbędna do poprawnego funkcjonowania organizmu. Mimo to są osoby, które stronią od przytulania nawet w swoich związkach. Przytulanie z jednej strony więc święci triumfy, ale z drugiej jest jednym z przejawów kryzysu bliskości, rozumianego dosłownie – jako kryzysu bliskości ciała z ciałem. Aby przybliżyć się do określenia przyczyny takiej niechęci, należy odpowiedzieć sobie na trzy pytania: kto, gdzie i kiedy? Zaczniemy od środka. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Zdrowie umysłu, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z głębokim skupieniem, 30 saszetek 139,00 zł Zdrowie umysłu Good Sleep from Plants 60 kaps. wegański 45,00 zł 90,00 zł Zdrowie umysłu WIMIN Głębokie skupienie, 30 kaps. 79,00 zł Zdrowie umysłu Naturell Ashwagandha, 60 tabletek 18,15 zł Zdrowie umysłu Less Stress from Plants 60 kaps. wegański 60,00 zł 90,00 zł Gdzie, czyli biologia Zmysł dotyku pozwala nam namacalnie doświadczać. Na owe doznania składają się dwa rodzaje odczuć – ze skóry oraz z tkanek głębszych. Czucie skórne to tzw. czucie powierzchniowe (eksteroceptywne). Receptory czuciowe umieszczone są w skórze, ale profesor neuronauk poznawczych Francis McGlone i jego zespół badawczy z Uniwersytetu Johna Mooresa odkryli, że skóra ludzka cechuje się różnymi strefami dotykowymi zależnymi od owłosienia. Dotyk skóry owłosionej jest wrodzonym procesem emocjonalnym ukształtowanym przez ewolucję. Odbierany jest przez wszystkich tak samo – jako czułość oraz wyraz troski, jak np. głaskanie po głowie. Dotyk skóry nieowłosionej jest procesem analitycznym, osobistym – ukształtowanym poprzez indywidualne doznania każdego człowieka. Drugi rodzaj czucia to czucie głębokie (proprioceptywne). Dotyczy ono orientacji części ciała. Receptory umieszczone są w mięśniach i ścięgnach. W obu rodzajach czucia doznania fizyczne z receptorów docierają do pierwszorzędowej kory czuciowej płata ciemieniowego mózgu, a stamtąd po wstępnej analizie do dalszych obszarów mózgu. Tam, zestawione z innymi informacjami, zyskują konkretne znaczenie. Kto, czyli partner Związki miłosne dorosłych to szczególny rodzaj relacji, bardzo często warunkowy. Kochamy kogoś za coś, za to, jaki jest, a nie (jak w przypadku miłości rodzicielskiej do dziecka) za to, że jest – tak po prostu, bezwarunkowo. Dorosły jest… dorosły, emocjonalnie dorosły. Jest świadomy konsekwencji swoich słów i czynów. Bierze odpowiedzialność za swoje decyzje i podejmowane działania. Cechuje go wysoki poziom samokontroli. Szanuje nas, jest godny naszego zaufania. Takimi widzimy swoich partnerów, a przynajmniej jako takich ich traktujemy. Do czasu. Kiedy, czyli kontekst Bywa, że spędzamy czas razem ze swoją drugą połówką, ale jakoś niespieszno nam do czułości. Pytanie „kiedy” to pytanie klucz, bo to pytanie o okoliczności przyrody momentu przytulania… a raczej niechęci do niego. Niechęć jest objawem, a „objawy mają swoje znaczenie” (Z. Freud). Jak każdy objaw jest czymś powodowany, tak w każdym związku są takie momenty, w których rzeczywistość weryfikuje dotychczasowy obraz partnerów. Wtedy nabierają oni innych cech. Okazuje się, że partnerzy mogą zranić, oszukać, obrazić itp. Co więcej, bywamy przekonani, że robią to celowo. Jeśli to chwilowa kłótnia, wówczas jest oczywiste, że stan emocjonalnego naelektryzowania skutecznie może blokować kontakt cielesny. Bo czy można dać się przytulać, będąc jeżowcem albo bryłą lodu? Nie – najpierw trzeba ochłonąć. Ale często jest tak, że przyczyna jest głębsza niż powierzchowna kłótnia. Na pozór niby wszystko w związku jest OK, jednak w głębi duszy coś nie gra. Patrzymy na partnera, a na myśl o przytulaniu czujemy wręcz odpychającą energię. W nieco lepszym wypadku pojawia się ambiwalencja – jednocześnie chcemy się przytulić i nie chcemy. Tutaj należałoby pochylić się nad fundamentalnymi elementami związku. Czy aby na pewno wszystkie istnieją? Szacunek, zaufanie, bezpieczeństwo, wsparcie, mentalna intymność to tylko kilka z nich. Jeśli czegoś w tej budowli brakuje, zapewne kryją się za tym kumulowane smutek, żal, złość, które wstrzymują pozytywną ekspresję, a wywołują awersję wobec drugiej osoby. Te uczucia są wyrazem poczucia krzywdy, a gdy czujemy się krzywdzeni, trudno jest wybaczyć i pozwolić na dotyk. Może być też tak, że przyczyna wynika z jakichś obaw lub przekonań. Nie chcę się przytulać, bo przytulanie uważam za oznakę słabości. Albo obawiam się, że przytulanie ma prowadzić do seksu, na który nie mam ochoty, ale nie chcę mówić o tym partnerowi wprost, obawiając się go urazić. Wtedy trzeba sobie w głowie poukładać pewne sprawy. Pamiętajmy, że niechęć nie zawsze musi być powodowana przez drugą osobę. Gdy drażni nas doskonale nam znane i dotąd akceptowane zachowanie partnera, zastanówmy się, czy to przypadkiem my sami nie jesteśmy rozdrażnieni. Dzieci i ryby… … głosu nie mają. Według przysłowia, ale trochę też w kwestii przytulania, bo dzieci i zwierzęta przytulamy chętnie. Zawsze. Wytłumaczenie tego fenomenu pozwoli zrozumieć, dlaczego partner w przytulaniu ma gorzej. Można by wyjaśnić to jednym zdaniem: ponieważ jest dorosły. Dziecko funkcjonuje na innych prawach. Kochane jest bezwarunkowo, bo po prostu jest, a nie za to, jakie jest. Nie jest w pełni świadome swoich konsekwencji i roli swoich słów i czynów. Osiąga mniejszy stopień samokontroli. Jest stosunkowo bezbronne – nie ma takiego anturażu poznawczego, by w pełni skutecznie bronić siebie. Wzbudza w nas uczucie troski i niewinności, nawet gdy coś solidnie przeskrobie, a wymiana szyby w piwnicy będzie nas słono kosztować. Jakże często nie ma w nas wtedy złości, a raczej żal i smutek oraz pretensja do siebie. Bo siebie samych uznajemy za odpowiedzialnych za to zdarzenie, gdyż to my wychowujemy dziecko. (Czy to poprawne zachowanie, to już druga strona medalu). Efekt jest taki, że przytulamy dziecko, nawet gdy nas mocno zdenerwowało. Pamiętając teorię stref czuciowych skóry różnie owłosionej, odruchowo głaszcząc dziecko po głowie, dajemy mu czułość, a nasz gniew szybko truchleje. Dlaczego z partnerem w złości to nie działa? Bo przecież nie jest dzieckiem. W relacji z dzieckiem dużo łatwiej się wybacza. I tu jest pies pogrzebany. Właśnie. Pies – nosi wiele cech, które przypisujemy też dziecku, a w dodatku jest cały owłosiony. Wobec zwierząt także nie trzymamy długo urazy. Ich błędy to efekt naszych błędów wychowawczych i ewentualnie ich instynktów i popędów biologicznych. A co z partnerem? Nic na siłę. Każdy ma prawo do wolności, zarówno ciała, jak i ducha, i ważne, by nasza wolność nie raniła innych. Dotyk jest bardzo osobisty. Zamiast się do niego zmuszać, należy przyjrzeć się związkowi. Niechęć do przytulania to sygnał, że coś w nim nie gra. Nie ma co się czarować – trzeba porozmawiać z partnerem, bo związek to dwie osoby. Odkrycie tego, co w związku piszczy, będzie zbawienne. Jeśli uzdrowimy związek, automatycznie przywrócimy przytulanie. Zobacz także Marta Witkowska Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy
Oczywiście - nie. W trudnym związku - gdy partner nas nie szanuje może to się przejawiać również w innych sferach – takich, jak ignorowanie potrzeb partnera, wyśmiewanie go, nietraktowanie poważnie, nieliczenie się z jego zdaniem czy zupełny brak zrozumienia. W kontraście do przemocy fizycznej aspekty te wydają się być
Temat: Straszne drugie małżeństwoNawet nie wiem od czego zacząć, wiem tylko, że jestem w punkcie, gdzie czuje się całkiem osaczona i nie mam pojęcia co mam w tym całkowicie sama i praktycznie codziennie czuję, że za chwilę głowa mi moją ostatnią deską w małżeństwie trzeci to moje drugie w życiu ten jeden jedyny błąd,za który płacę dwa lata,płaci też moje dziecko,albo i oboje 4 lata temu byłam najszczęśliwszą osobą na świecie-nosiłam ukochane maleństwo pod sercem,miałam swój dom,męża,z którym się dobrze dogadywałam,za którego oddałabym wszystko-to był związek trwający 10 dziecko zdecydowaliśmy się po około 8 latach bycia nagle gdy synek się urodził wszystko się rozwaliło-były mąż znalazł sobie kochankę i zostawił mnie z 1,5 rocznym było przy mnie nikogo,zostałam sama z pracą na pełen etat,z maluszkiem,z domem na utrzymaniu-ogrzewaniem węglem,dzwiganiem mi matka,zajęła się dzieckiem,pomogła z była dla mnie wsparciem tylko częściowo-nigdy mnie nie akceptowała do końca,jest bardzo surowa,traktuje mnie zawsze jak dziecko specjalnej długa historia,równie tragiczna jak moje obnecne życie, nie będę teraz o tym i były mąż dali mi mocno w się,ponieważ ex męża kochałam i byłam szczęśliwa w małżeństwie, trzymałam się tylko dla synka i dzięki pomocy obecnego i tu przechodzimy do meritum obecnego męża poznałam przez była od razu wiedzieć, że coś jest z nim nie tak,bo nic bardzo nie ukrywał,ale byłam wtedy na lekach,niedoceniona,porzucona,w dołku-po prostu GŁUPIA. ten jeden jedyny raz w tak mi ciężko teraz tym bardziej-co komu zrobiłam, prowadziłam spokojne życie,byłam dobrym człowiekiem,dlaczego musiało mnie to spotkać i musiałam na swej drodze spotkać jego??W każdym razie mi z domem, przejeżdżał dla mnie co tydzień prawie 200 km,aby w weekend pomóc przy domu no i oczywiście być ze tygodniu rozmów i 1 spotkaniu wyznał mi miłość,a ja głupia spragniona czułości i dobroci kocha mnie i małego, że nie odpuści,że pomoże we wszystkim i będzie zgrzyty-zaczęło się od zazdrości o byłego męża-nie rozumiał, że przecież mały musi się z tamtym spotykać i ze dwa razy coś tam się wściekał o to-myślałam, e tam, zazdrosny,normalne i jeszcze mi to mąż,nazwijmy go A.,gdy się poznaliśmy,był kawalerem po dwóch poważnych związkach - jeden 7 letni,drugi około 5 letni. Były między nami kłótnie-chciałam zerwać z nim,ale już wtedy na samą myśl, że zostanę sama,dostawałam prawie pomagała przy małym,ale dawała mi ostro popalić,nie miałam wsparcia w nikim,byłam samiutka,a on mi dawał jakąś namiastkę podobało mi się, że jest nieco chamski,gruboskórny i wulgarny-lubił alkohol,palił jak smok. Jednak dla mnie rzucił palenie i tak nie pali do tej pory. 3 jestem z domu - przepaść w wychowaniu-ja w kokonie,bez kłótni rodziców,bez przekleństw,bez palenia,słowem dobry dom. On w domu,gdzie można było wszystko-sprowadzać dziewczyny,z czego korzystał,bawić się do upadłego-jego matka jest bardzo rozrywkową tak dotarliśmy do było we mnie miłości-mogę to kochałam tego człowieka,byłam mu wdzięczna, że był dla mnie,że pomagał,ale chciałam się wycofać,bo czułam podskórnie, że to nie człowiek dla mnie-ja chciałam kogoś delikatnego,wrażliwego,z nim nie było szczególnie rozmowy,a jeśli już,to wszystko żartem,żarty grubiańskie,chamskie. Chciałam się wycofać,powiedział,że nie pozwoli mi,że jeśli z nim zerwę,to on straci cały szacunek do rodzaju wtedy też lekko wyczuwałam,że jest się,że jeśli z nim zerwę,powie byłemu mężowi i będę miała orzekanie o winie i zabierze mi się całkowicie w tym wszystkim,ja dziewczyna z dobrego domu,nagle rzucona w wir prawdziwego okrutnego życia bez ukochanego dotąd męża przy boku,który stał się najwięjkszym wrogiem i wierzyłam już w nic,tylko padłam ofiarą za niego i przeprowadziłam się do jego się zaczęło Zaczęły się kłótnie-owszem,ja nie jestem bez winy-dokuczałam mu o jego przeszłość,barwną,o to, że nie poświęca nam czasu, że nie umie nawiązać więzi z moim z pracy,szedł na górę,oglądał teledyski lub =siedział na necie,ja siedziałam sama z dzieckiem,jak chciał z nami spędzać mojego synka się praktycznie nie się wyzwiska,mówił do mnie spier... mi stąd. Zaczęłyu się osobne cierpiało,bo kłótnie były praktycznie na porządku że z powodu niedobrania się-przeraziłam się co do jego towarzystwa - kryminalista,który zabił człowieka,spotkania towarzyskie z jego znajomymi polegały na tym, że chlali do upadłego, dzieci patrzyły na to,a oni klęli jak spotkanie ze znajomymi męża - leci teledysk kolega pyta: dalej jesteś taki napalony na tą piosenkarkę? Mąż przy mnie: No pewnie, zawsze byłem. Acha,wieczór przed ślubem spędziliśmy osobno-na ślub rzyjechał brat męża z daleka - wieczór spędzali razem - mąż do brata: ty wiesz jaką ona (ja) ma zajebistą koleżankę? Jezu,jaka dupera! No właśnie,to też mnie zaczęło razić w mężu - po okresie początkowego zauroczenia mną stracił nie wychodziliśmy,przyglądał się na kobiety,wręcz odwracał tej pory się tego leciał jakiś film padał tekst: ale mnie czułości zero-poszliśmy do kina,popłakałam się bo zabili chłopca,A."Jezu i czego tu ryczeć!" Byłty jego urodziny,przyszli znajomi, przesiedział cały czas na facebooku,sprawdzając "posty od dupeczek". Dlaczego z nim dalej siedziałam????Bo nie miałam i nie mam SIŁY żeby znowu się podnosić, zaczynać wszystko od jak bezwolna codziennie dlaczego nie mogę mieć normalnego domu,normalnych codziennych spraw, muszę być ciągle w zawieszeniu,załatwiać poważne sprawy,podejmować życiowe decyzje. No i urodził się nasz wspólny ciąża to był koszmar. Raniliśmy się wzajemnie,od męża nie zaznałam nawet odrobiny wracałz pracy, zero rozmowy, dzwoniły ciągle koleżanki, z nimi rozmawiał,ja "byłam zbyt nudna,bo ciągle siedzę w domu o czym ze mną gadać"??Dodam, że od 18 roku życia zarabiam na siebie,pracowałam jako nauczycielka, 10 zrezygnowałam z pracy,bo z powodu przeprowadzki nie miałam innego razu znalazłam nową,niezłą. Nigdy nie pochwalił mnie z tego powodu, zresztą nigdy nie pochwalił z żadnego ciąży czułam się bardzo źle - wyzywał mnie od flej,przyznał, ze się byłe określał mianem "laleczek". Poprzedniczka moja była pustą głupią zdradzaczką (z A. zdradziła męża), która robiła ciągle przy swoim wyglądzie,ale ona mu się podobała bardzo,ja obecnym mężu moje poczucie własnej wartości leży i mu się bowiem kobiety wypachnione,eleganckie,zrobione,podoba mu się No mi daleko do czegoś zwykłą kobietą,jakich mnóstwo na ulicy i szczerze to jest mi tak właśnie dobrze,chciałabym być kochana za wnętrze,mieć dobry, czuły związek z kimś kto docenia mnie nieważne jak wyglądam, chociaż po ciązy,z dwójką dzieci i pracą na pełen etat nie wyglądam super,to nie jestem ani gruba,ani odstraszająca. Przeglądając się w oczach męża tak jednak się słyszałam, że na jakąs aktorkę "przynajmniej jest na co popatrzeć", "ale ładna". Gdy ja się w coś ubierałam zero komentarza, jedynie "czy na pewno w tym idziesz"?Krótko mówiąć mężowi się absolutnie nie podobam, to się po prostu czuje. Dodam, ze w ciąży nawet mnie nie dotykał, "bo jesteś w ciąży, nie ma co"Kompletnie go nie ruszam jako kobieta. Seks jest wtedy,gdy on odczuwa potrzebę, nie dlatego, że ja go rzecz - traktowanie mojego źle prze urodzeniem się wspólnego dziecka - obecnie jest już całkiem do niczego. młodszy synek to cud świata - sprytny,kochany,mądry, dziecko? "ja wreszcie zrobię z ciebie porządek,do tej pory cię ty;lko rozpieszczali" wykrzyczane do 2 latka!!!!!!Gdy mój synek (który przez te wszystkie przeżycia stał się nerwowym dzieckiem, nie lubi męża) go prowokuje - np. próbował kopnąć kota, mąż go szarpnął. Obecnie staram się nie zostawiać synka samego z mężem, tym bardziej we 3 - ponieważ, jeśli małemu coś zrobi, jak to dziecko, obawiam się, żę oberwałby od męża jest to, że A. robi wszystko w białych rękawiczkach. Jest agrwsywn w stosunku do mnie. Nie pamiętam kiedy pierwszy raz mnie poszarpał. Potem było łapanie mocno za głowę, ściskanie twarzy, trzymanie leżałam w szpitalu po porodzie, z niską hemoglobiną, nie mogąc się podnieść do dziecka,zostałam spoliczkowana przy innych paniach na sali. Powód? Mąż przyszedł z synkiem starszym - byłam rozedrgana, histerycznie błagałam aby mały przychodził jak najczęściej.,wykrzyczał mi, że on nie ma czasu ciągle go przyprowadzać, a gdy złapałam za telefon aby zadzwonić do byłego męża, aby zabrał małego na weekend (bo idąc do szpitala miało być tylko na 3 noce, niestety przez niską hemoglobinę mnie przetrzymali), obecny mąż mnie uderzył po twarzy, przy przerażonym pisząc to, nad swoim przerąbanuym życiem, nad tym jest xcżłowiekm cholerycznym,nie lubi mojego starszego się,przyrzeka, że tak nie jest, a ja jako matka widzę da się tego dwa razy - raz spakowałam wszystko, wynajęłam transport i uciekłam po tym, jak w supermarkecie wydarł się na mnie, że rozmawiam z koleżanką przez telefon zamiast robić z nim zakupy. Przenocowałam w hotelu z synkiem, rano się wyprwoadziłam. W jego telefonie, który złapałam w kłótni, znalazłam strony porno. Potem powiedział, że znalazły się tam, ponieważ to dla mnie obrzydliwym jednocześnie dlaczego mi ciężko odejść?Bo: rzucił papierosy, picie, pomaga mi przy dziecku, które (swoje) kocha bardzo. Bo coś tam stara się być miły dla mimo że się stara, i przyznał, że był głupi wtedy, ja nie potrafię zapomnieć!!!!Skoro wtedy taki był dla mnie, to czy może się zmienić??3 tygodnie temu byliśmy na wczasach - przy dzieciach rzuca teksty typu: "a może i Olciowi (młodszy) kupmy coś, z nie tylko Mareczek się liczy??Albo kolejna sytuacja" Tobie Mareczku mama zawsze pójdzie na rękę, bo jesteś jej kochany syneczek, rzucone z ironią do 4 latka!!!!!Mam dość tego życia. Mam dość życia gdzie jest zero rozmów, mąż jest człowiekiem, który jest ciągle zmęczony, nie ma między nami żadnej więzi, żadnych głębszych rozmów. Rozmawiamy tylko o dzieciach, zero błysku w oku na mój widok, takie skapciałe stare małżeństwo. Chodziliśmy na terapię - ja ją przerwałam, bo nie mogłam słuchać zarzutów jaka to nie jestem, słychać było jak go rozczarowałam, jak mnie nie wiem że ten post nie jest sójny, ale późna godzina, ja nie mogę spać, bo wieczorem zeszliśmy posprzątać, ja usiadłam na komputer i zasiedziałam się, A. w tym czasie w ciszy posprzątał za mnie i oddalił się na górę, bez słowa, obrażony, że nie pomogłam oddzielnie, a ja tak nie potrafię. Nie umiem życć bez miłości, bez czułośći, ciągle z przekonaniem, że nie jestem ani pożądana, ani lubiana, że to jakoś leci, że jest spokój przez kilka dni (w miarę oczywiście, bo ciągle muszę pilnować swojego synka, żeby nie zrobił krzywdy małemu, bo oberwie "ustnie" od męża - a to boli bardziej niż razy), a potem nagle takie teksty przy dziecku "on ma swojego ojca, czemu to ja mam się z nim szarpać z rolkami"??Mąż serwuje nam huśtawkę emocjonalną - jak jeszcze nie było drugiego synka, gdy mój przychodził rano, mąż odwracał się du.. od niego, nigdy z nim nie próbował porozmawiać, miło się pobawić, zawsze są to dziwne zabawy bez czułości, polegające na szarpaniu, ciągle znudzony, zmęćzony. I mną i moim synkiem. Dobrze tylko w miarę jets jak synek jest u babci, jeździ co jakiś czas na tydzień, wtedy mąż jakby się odpręża, hołubi małego,piszczy do niego, całuje kolejna rzecz - traktowanie małego przy moim synku - ciągłe ob. ściskiwanie, obcałowywanie, wołanie "syneczku chodź do tatusia" a mój stoi biedny i patrzy. On syneczkiem jest tylko wtedy gdy się pokłócimy i mąż boi się, że sięwyprowadzę. Wtedy łapie mojego synka, obcałowuje, nazywa się jego tego człowieka. Jednocześnie tak bardzo chciałabym mieć rodzinę, wiem, ze nie mam już na nią nigdy szansy - pod 40 z dwójką dzieci nie rzucę się nigdy więcej na byle co. samotność mnie przerazą. Z drugiej strony, takie życie jak teraz powoduje u mnie depresję - brałam przez jakiś czas leki, nic nie pomagały i nie chcę się truć, muszę żyć dla dzieci, mój synek nie ma nikogo poza mną.
Spośród wielu ankiet, które wróciły do mnie wypełnione, wybrałam wypowiedzi 30 osób w wieku 20-32 lata, czyli grupę tzw. „młodych dorosłych”. Interesowało mnie między innymi, ilu z nich ma za sobą terapię, jest to bowiem bardzo ważny czynnik, który wpływa na postrzeganie swojego bycia DDA. Ojczym nie akceptuje syna Rozpoczęte przez ~Matka, 11 mar 2018 ~Zla macocha Napisane 16 czerwca 2020 - 22:43 Mam to samo,od 10 lat malzenstwo z wychowaniem corki maza,miala 7 lat teraz 18,przezylam piekło. Mąż poprosu w pewnym momencie oszalal na jej punkcie jak nikim ,wedlug nich to ja ja tryufuje jak on sie nademna do mnie na ty ,jest przede wszystkim straszna egoiska,kocha tylko siebie przewrazliwiona na swoim punkcie a on robi akcje o "krzywe spojrzenie" na masakra a on skrzetnie korzysta z tego ze ojciec zacgwyca sue jej chamstwem i ich . Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~P. ~P. Napisane 17 czerwca 2020 - 02:49 Bardzo Ci współczuję, ale ja generalnie uważam, że każde skrajności są złe. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Magda ~Magda Napisane 28 czerwca 2020 - 21:58 Widzę jedną wspólną cechę wśród wszystkich tych niebiologicznych ojców: opinię, że nasze dzieci są złe, my jesteśmy złymi matkami, a nasi synowie to geje... Nigdy nie będzie lepiej. Dla mnie syn jest najważniejszy, ponieważ jeśli teraz nie dam mu wsparcia i miłości to co będzie potem. Mój partner po jednym zdaniu „widzę, że nie ma tu dla mnie miejsca”, kiedy oglądaliśmy z synem film, a on wrócił do domu akurat, został poproszony o zabranie wszystkich swoich rzeczy i wyprowadzkę. Nosiłam syna dziewięć miesięcy pod sercem, urodziłam, wychowywałam sama 13 lat w naszym domu. Domu moim i mojego syna. Ponoszę odpowiedzialność za spokój i bezpieczeństwo mojego dziecka. To jest najważniejsze. Chciałybyście być poniżane? Dręczone psychicznie, pomijane, lekceważone? Czy jakby to wszystko co jest kierowane przeciw Waszym dzieciom dotyczyło Was bylibyście dalej w tych związkach? Pozdrawiam i życzę więcej odpowiedzialności. Dzieci są skazane na los jaki im gotujecie w tych pseudo pełnych rodzinach. Może brutalnie, ale Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~ThePsycho ~ThePsycho Napisane 29 czerwca 2020 - 22:49 Magda, przeczytaj jeszcze raz swój post, jeszcze raz i jeszcze raz. Może wtedy zrozumiesz, dlaczego Twój partner tak się zachował. Obawiam się że w waszym związku nie było żadnej równowagi, ba, zaryzykuję wręcz stwierdzenie, że tego związku wcale nie było. Że liczyłaś się tylko Ty i Twoje dziecko, a partner był tylko dodatkiem, zabawką którą wyciąga się z szafy kiedy jest potrzebna, a potem chowa z powrotem. A każde, nawet słuszne zwrócenie uwagi czy skrytykowanie zachowania waszego dziecka, odbieracie jako atak na siebie i traktujecie niemal jak wypowiedzenie wojny. Przerabiałem ten ten schemat przez niemal 2 lata. Tyle się pisze o tym, że taki związek wymaga dojrzałości od mężczyzny. Szkoda tylko że nikt nie wspomina, że kobieta też musi dojrzeć do życia z partnerem, który nie jest ojcem jej dziecka. Nie każda to potrafi. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Magda ~Magda Napisane 29 czerwca 2020 - 23:15 Dzień Dobry, Nic nie napisałam o naszych relacjach z Partnerem. Dlatego nie rozumiem komentarza. Proszę przeczytać mój post jeszcze raz i jeszcze raz i jeszcze raz. Może Pan zrozumie, ze pisałam tylko o dzieciach. Największym cudzie, który się zdarza w życiu. Bardzo mi przykro, ze był Pan rzeczą jak te dzieci cierpiące w związkach. Wie Pan jednak jak one się czuja. Pan mógł odejść przynajmniej one nie mogą. Pozdrawiam serdecznie. Życzę powodzenia i zapewniam, ze są dobre kobiety i wspaniali mężczyźni, którzy potrafią być Partnerkami/Partnerami zarówno dla matek i ojców jak i ich niewspólnych dzieci. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~ThePsycho ~ThePsycho Napisane 30 czerwca 2020 - 00:52 Jak to nie wspomniałaś? Sama napisałaś że po jego stwierdzeniu „widzę, że nie ma tu dla mnie miejsca” kazałaś mu się wynosić. No powiedz mi, o czym to świadczy? A zastanowiłaś się chociaż, czemu tak powiedział? Bo ja o tym właśnie mówię. Masz pretensje do swojego (jak mniemam byłego) partnera, a nie widzisz przyczyny. Ja ją widzę aż zbyt wyraźnie i wierz mi, nie musisz mi opowiadać w szczegółach o swojej relacji... Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Waldek ~Waldek Napisane 30 czerwca 2020 - 18:51 Magda, Jestem mężczyzna, który szanuje niewspolne dzieci swojej Partnerki. Brawo za konsekwencję w dzialaniu dla Ciebie i brawo za podejscie do dzieci - słowa mojej żony. Jestem psychologiem z wyksztalcenia i powiem jedno:, osoba ktora wchodzi w zwiazek gdzie druga strona ma dzieci i są one cześcią ich wspólnego życia nie ma prawa nic zmienieć i nakazywać ani wymagać. Należy nawiązywać relacje. Zmiany dla dzieci są trudne do zaakceptowania. Dzieci wymagają uwagi. Jeśli są pomijane zwracaja sie o uwagę metodami niekoniecznie zgodnymi z zasadami wspólnego pożycia. Brak uwagi i zrozumienia moze objawiać się nawet agresją u dzieci. Mniemam (????), że jesteś szczesliwa i spokojna teraz o Waszą wspolna przyszlość. Nigdy wiecej agresji na forum personalnie dla wszystkich. Proponuje porady psychologa, nie mniemanie o kimś o kim nic nie wiemy poza tym, że spokój i bezpieczeństwo (najważniejsza z potrzeb człowieka) zostaly zagrożone i reakcja jako forma obrony została wdrożona. Nie wylewajmy tutaj swoich porażek na nieznane nam osoby. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Kasia ~Kasia Napisane 30 czerwca 2020 - 21:15 Waldku, bardzo dziękuję za te Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Magda ~Magda Napisane 30 czerwca 2020 - 21:45 Waldku, Bardzo dziękuję za wsparcie. To miłe. Nie czułam się zaatakowana, ponieważ nie mniemam lecz mam uzasadnione podejrzenie, że to nie chodziło o mnie w poście powyżej Twojego. Jeśli tylko komuś to pomogło, aby powiedzieć co ma w sercu schowane przed światem co mi tam. Przecież tylko prawda boli, nieprawdaż? Podziękuj żonie. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Agnieszka34 ~Agnieszka34 Napisane 20 sierpnia 2020 - 22:36 Szanowni Państwo, zdołowana moją sytuacją, a jakże podobną do Waszych - znalazłam te forum. Zgadzam się z przedmówczynią, że niezależnie od okoliczności, osób etc. w tych smutnych historiach jest wspólny mianownik, w postaci twierdzeń parterów/ mężów, że nasze dzieci są złe, wszystko robią nie tak i my jako matki także, a ONI są ofiarą całej sytuacji. Zauważyłyście ile „małych potworów” chodzi po tym świecie ?! A Ci biedni mężczyźni są ofiarą spisku i przemocy kierowanej przez dzieci ?!?! Jest we mnie tyle żalu, czuje się winna, że mój 5-letni syn przechodzi przez to od 2 lat, co gorsze jego biologiczny ojciec nie chce mieć z nim kontaktu, a synek do partnera mówi „tata”. Parterowi mój syn we wszystkim przeszkadza, na nic mu nie pozwala, także nie używa jego imienia, mówi „on”, „jego”, „go”. Oczywiście parter twierdzi, że to on czuje się intruzem, szczególnie to eksponuje jak poświęcam czas synowi. Zauważyłam, że najszczęśliwszy jest kiedy zwracam uwagę synowi, wtedy on z podwojona siła podkreśla przewinienia syna. Parter ma także syna/ 6-latka, kiedy ma z nim widzenia jest cudowny, dla mojego dziecka także, tylko jak oddaje swoje dziecko do matki znowu warczy, jest naburmuszony i niewiadomo na co zły. Jego syn to ideał pod każdym względem, nic nie robi źle, a jeżeli się zdarzy to parter wszystko i raca w żart. Rozważam rozstanie, chociaż nie jest to łatwe, wstyd mi przed rodzina i najbliższymi.... najpierw rozwiodłam się po roku, bo mąż okazał się narkomanem, potem ojciec synka - cham, przemocowiec, nie ma z dzieckiem kontaktu, a teraz mam ponownie się rozstać kiedy kupiliśmy wspólnie mieszkanie, on się rozwiódł , dużo by pisać.... Zreszta ja zawsze chciałam mieć więcej niż jedno dziecko, chciałam założyć rodzine, on niby też, ale coraz bardziej przekonuje się , że nie z nami, ze mną być może tak, ale bez udziału mojego syna .... teraz już jest tylko gorzej, od tygodnia się kłócimy, w zasadzie to przestałam się odzywać i śpię w salonie. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Kasia ~Kasia Napisane 21 sierpnia 2020 - 08:47 Witaj Agnieszko, Twoja historia jest nieprawdopodobnie podobna do mojej tyle,że ja w tym małżeństwie tkwię już 12 lat i tyle samo czasu każde z nas cierpi ,ja, mój mąż i moje dorosłe już tego,że mój syn kilka miesięcy temu wyprowadził się z domu to nienawiść do mojego syna ze strony mojego męża jest coraz wrażenie,że nienawidzi go za to,że sobie radzi w życiu ( a miał przecież sobie nie poradzić bo nic nie potrafi,jest tempy itd).Tak samo jak u Ciebie Agnieszko mój mąż nie używa imion dzieci,wydaje mi się,że może już nawet zapomniał jak się wszyscy są winni tylko nie mi za złe,że ja się o nie martwię,że gotuję im obiady,że im piorę, pilnuję szkoły zwrócę uwagę,że jemu również gotuję, piorę, martwię się o niego itd to zaraz odbiera to za tak w kółko. Wiem,że nigdy nie będę z nim szczęśliwa bo zawsze będą nas dzieliły rok czasu uczęszczaliśmy na terapię małżeńską gdzie nawet Pani psycholog nie miała chyba już na niego upartym,nudnym po 40 lat a on zachowuje się jakby miał z od niego już dawno,ale nie bardzo mam gdzie się dnia kiedy dzieciaki ułożą już sobie do końca samodzielnie życie a wtedy.... żegnaj chłopie. Teraz postanowiłam myśleć tylko o sobie,chce się spotkać ze znajomymi to idę, chcę iść na siłownię idę, chcę wyjechać na weekend, jadę, chcę kupić nową kieckę, kupuję. Nie pytam go o nic, nie radzę się,nie zaczynam go lekceważyć jak on dzieci. Trzymaj się Agnieszko i napisz coś czasami ???? Pozdrawiam,Kasia. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Agnieszka34 ~Agnieszka34 Napisane 21 sierpnia 2020 - 17:15 Witaj Kasiu, dobrze , że jest takie forum, gdzie można zwyczajnie „wypluć” z siebie wszystko co cię boli .... mój partner dla mnie jest dobry, jak tylko może wszędzie mnie zabiera - także w delegacje , ja zreszta również tak robię. Jest cudowny jak w pobliżu nie ma mojego dziecka. Ja i on również mamy ojczyma, mój był ok, a jego zachowywał się jak on teraz w stosunku do mojego syna. Mój partner idiotycznie tłumaczy się, że on jest tylko wymagający i że w stosunku do swojego dziecka tez taki był, a zmianę zachowania tłumaczy tęsknota za synem. Może cis w tym jest, bo nawet jego była żona mówi, że stał się super ojcem. Czasami odnoszę wrażenie, że on nie chce być miły dla mojego dziecka, żeby w pewnym sensie nie zdradzić swojego, szczególnie, że była żona pierze mu mózg, mnie i mojego syna wyzywa id najgorszych, a parter nawet nas nie broni, jakby dawał ciche przyzwolenie na to. Kiedyś nawet powiedziała, że jej syn nie może z nami przebywać ze względu na inna florę bakteryjną :-) podczas gdy jej partner ma właściwa florę, ma być miły dla dziecka i taki jest, prymitywne to wszystko i słabe zaprzestalam kontaktów partnera i jego syna z nami, kiedy ma widzenia wyjeżdżam pod byle pretekstem do rodziców, zreszta powiedziałam parterowi, że nam dość jego obłudy i bycia milutkim dla mojego dziecka kiedy jego jest u nas.... moja „teściowa” jest bardzo dobra dla mojego syna, jakby rozumiała sytuacje, no ale nigdy głośno tego nie powie. Mój partner był nawet zły na nią, że dla mojego dziecka jest milsza, a do biologicznego wnuka nawet nie dzwoni (dzwoniła ale jego mama nie odbierała, a potem uznała, że wnuk z ojcem powinni tez czasem do niej przyjechać), nawet pod jego wpływem próbowała być „gorsza” dla mojego syna, ale zainterweniowałam i wróciło wszystko do normy. Teraz parter wszędzie brałby z nami swoją matkę, bo super zajmuje się moim dzieckiem, a ja mogę w 100% poświecić się jemu. Kiedyś był inny, zabiegał o względu syna, chodziliśmy na wspólne spacery, graliśmy razem w gry etc. Teraz twierdzi, że nie mamy jak pójść na spacer , pytając retorycznie, cyt.:”no bo jak?”. Czasami cieszę się z tej pandemii, bo zniknął problem wspólnych wakacji, o których nie mam co nawet marzyć, pewnie jak skończy się te wariactwo, pojadę sama z synem. Tylko ja nie po to się wiązałam żeby jechać sama z dzieckiem, po co mi to było.... mogłam znaleźć sobie przyjaciela tzw „dochodzącego”. Z tym typem nie mam nic, ani rodziny, ani dziecka, ani ślubu - chociaż ja już sama nie chce z nim niczego, ale z nim, a nie w ogóle. Nie musi być ojcem dla mojego syna, zreszta powiedział, że nie chce (tylko cały czas go szturmuje, chociaż kazałam mu się w wyniku jego wyznania nie wtrącać do mojego dziecka), chciałam tylko żeby wsparł go czasem męskim towarzystwem, szczególnie, że nie ma kontaktu z ojcem. Chciałabym żeby nauczył jeździć go na rowerze, pomajsterkował z nim, ale to jest nierealne. Kasiu Ty żyjesz ze swoim mężem jak moja „teściowa” ze swoim, on całymi dniami siedzi zamknięty w pokoju, a ina jak słomiana wdowa wszystko robi sama. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Kasia ~Kasia Napisane 21 sierpnia 2020 - 18:15 Agnieszko dobrze ujełaś, żyję z nim jak słomiana on dla mnie samej też był zawsze dobrym mężem,kupował drogie prezenty,zabierał gdzie tylko coś wspomniałam, już było ,koncert, wyjście do dobrej restauracji,drogi płaszcz, to zawsze był jego sposób na okazywanie jednak nie okazywał czułości ,był sztywny i nie wypadało nawet złapać mnie w towarzystwie za jak obcy ludzie szaleństwa,koszula nawet na grillu zapięta pod też traktował moje nie miały prawa nigdy żartować a szczególnie mój syn,który jest wesołym,zabawnym i wrażliwym którego większość bardzo mąż jest wydaje mi się o to zazdrosny więc nazywa go głupkiem, który w życiu jeszcze to,że on czeka na jego Oskar,mój syn wpadnie do domu na kilka minut,w domu atmosfera tak się zagęszcza,że czują to chyba wszyscy wzrok nienawiści na męża mojego męża jest miesiąc temu dowiedziałam się,że mąż założył sobie profil na portalu randkowym,ale miał pecha bo napisał do mojej starej znajomej z liceum a ta mnie o tym mu o tym powiedziałam ,że wiem ,że pisze do innych kobiet stwierdził,że sama sobie na to chyba nawet pewną mogę chyba śmiało stwierdzić,że już go nie kocham,ale czy fakt że nie sypia ze mną od kilkunastu miesięcy pozwala mi na to żeby go zdradzić? Ja uważam,że twierdzi ,że na sex muszę sobie tylko nie wiem czym nasuwa mi się tylko chce abym odwróciła się od cóż,z sexu nici ????Mnie to już chyba bawi . Takie zachowania z jego strony sprawiają,że zaczyna mocno tracić na wartości w moich oczach,zaczynam go już niepoważnie traktować a w tym momencie wykorzystać poprostu . Udaję miłą,odkładam na miejsce przysłowiowe klucze ( o które też wciąż są kłótnie ) a czerpię korzyści z wyjazdów, koncertów, jeszcze kiedyś będę nie z nim. Pozdrawiam. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Mama82 ~Mama82 Napisane 22 sierpnia 2020 - 06:48 Witajcie myślałam że tacy faceci jak moj mąż to mega rzadko się trafiają i to ja mam takiego pecha w życiu....jak bym czytała o swoim związku....Kasiu,Agnieszko...sytuacja u nas jest wręcz taka sama...mój mąż do córki z pierwszego małżeństwa również nie zwraca się po imieniu zawsze w osobie trzeciej mówi do mnie o niej jak ma coś zrobić...a tak to ona....ona ma już 15 lat poznałam go 8 lat mieszkałam u mnie to było ok był taki gdy wprowadziliśmy się do niego...słyszymy że musi być jak on chce bo to jego że córka jest leniem bo śpi do 10-11 ...i że jest straszna fleja...sprawdza notorycznie czya podzadek w jej do nie odzywa się do niej od tak poprostu już może z pół roku...pracuje za granicą i zjeżdża co jakiś czas...inaczej bysmy się chyba każdym kroku kontrolować sprawdzać...jak to mówi ma swoje zasady..i że kiedyś było się już zaczyna malować...źle...za wyzywająco się wg niego ubiera ciągle słyszę że z brzuchem wróci...że za dużo jej jeszcze wspólna dwójkę młodszych dzieci.... postraszylam go teraz już rozwodem bo już nie daje zaczęliśmy znów jakoś rozmawiać...pójdziemy do psychologa po pomoc...o ile pójdzie....bo twierdzi że nie ma po co...jestem wyczerpana Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Mama82 ~Mama82 Napisane 22 sierpnia 2020 - 06:59 Jeszcze wam dodam...że z tego co widzę co mówi to musiałaby za mną chodzić jak taki piesek by uczyć się odemnje porządku.. chociaż mnie też poprawia bo jak to mówi on wie lepiej jak coś zrobić....że powinna się uczyć już gotować...bo chłop ja kiedyś zabije jak na takiego jak on trafi....jak już przyjedzie na urlop to córka stara mi się pomagać więcej by był poprostu spokój...to wszystko źle robi....kosila trawę to wg niego kosila jak ułom bo że słuchawkami na uszach...jak np sprząta łazienkę to źle bo szyby prysznicu wycierała ręcznikami papierowymi...a jak już się wg niego zdadzy że coś dobrze na rzut oka wygląda że jest zrobione to tak długo wyszukuje by coś znalesc...nie słyszałam by kiedyś normalnie z nią rozmawiał...wcześniej jak była młodsza to sprawdzal jej zeszyty jak jej idzie w szkole nwm po co bo przecież go nie jak to mówi ma ojca i on nie będzie się z nią mnie chodzi o to by w domu panowała tylko taka ciepła rodzinna się dobrze uczy zawsze miała pasek...a on twierdzi że szkoła do dupy...i zawsze zaputal ja z tego czego nie wiedziała jakiś taki szczegół wzięty za przeproszeniem z dupy....i potem gadanie...że nic nie umie że w życiu sobie nie poradzi... Ma duży dom....dopiero niedawno zabrał się za wykańczanie reszty domu .córka chce by zrobił jej wkoncu taki fajny pokój większy ...ociąga się...ehhh długo by tu jeszcze pisać....czy u którejś z was jest lepiej?pocieszcie mnie że tak.....jak można być takim człowiekiem....nie rozumiem tego...nie mów pojąć.. rozważam na powaznie rozstanie jeśli nic się nie zmieni Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Rysia ~Rysia Napisane 22 sierpnia 2020 - 07:51 Mama82... I tak bardzo długo wytrzymalas. U mnie partner też pracuje za granicą i tylko to ratuje mnie i syna straszego i daje spokoj choć na chwilę. Jednak gdy się zbliża czas powrotu, ja już się zamartwiam. I myślę nad tym co może być nie tak i do czego tym razem się będzie czepiał. Straszne to jest To jest zazdrość podswiadoma o poprzednich parterow i wylewanie zalu na dzieci i pokazanie braku akceptacji Faceci są jeb...i Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Kasia ~Kasia Napisane 22 sierpnia 2020 - 10:11 Cześć dziewczyny :-) Droga Mamo82, chciałabym Cię kochana pocieszyć,ale niestety w moim przypadku nie jest lepiej i zapewne już nie będzie bo mi zwyczajnie już przestało też tak jak Tobie zależało mi na tym żeby mieć ciepły dom,dom w którym jest radość, głośny śmiech, tego nie było i już nie tym jak ma być lepiej jeśli mój mąż wciąż jest przekonany o tym ,że to wszystko moja wina i wina kompletnie nie widzi ani odrobiny swojej winy a to,że nie okazuje uczuć ani mi ani dzieciakom to jest według niego stwierdził,że w życiu nie są ważne uczucia a niego wszystko musi być uporządkowane,zaplanowane,przemyślane,idealne bo inaczej nic się nie ma prawa udać. Mijając się na ulicy z dziećmi każde udaje,że się nie któreś z nich ma problemy czy to osobiste czy w szkole cieszy się i pojawia się na jego twarzy szyderczy pytam go o radę wtedy mówi do mnie,że mam sobie radzić o 10 minut mojej córki do domu prowadzi do tego,że nie wpuszcza jej na noc do oczywiście na to nie pozwalam i wtedy robi się afera na cały budynek. On ogólnie wszystkich ludzi traktuje na świecie są nie ma znajomych, przyjaciół,nigdzie nie wychodzi,nie utrzymuje kontaktu z rodzicami,z zapytałam go dlaczego się z nikim nie spotyka, dlaczego nie ma wtedy na to odpowiedział,że nie chce się z nikim kumplować bo ludzie nie są uczciwi i przyjaźnią się z kimś tylko po długo bym musiała Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Agnieszka34 ~Agnieszka34 Napisane 22 sierpnia 2020 - 10:30 Dziewczyny, dobrze, że nie macie ich na codzień, zazdroszczę Wam tego. Mój ma 8h system pracy, ja odpoczywałam zawsze w pracy.... Opisze Wam sytuacje z tygodnia i z wczoraj: dokładnie tydzień temu w piątek, mój parter przewiał w samochodzie mojego syna, chociaż ten prosił go aby zamknął szyby, bo mu wieje to on oczywiście zignorował jego prośbę, syn przez weekend gorączkował i miał katar, w poniedziałek nie poszedł do przedszkola, bo czasy są jakie są i bałam się, że jeszcze skończymy na kwarantannie. Ze złości tydzień czasu nie odzywałam się do partnera, bo w dniu kiedy przeziębił Olka, prosiliśmy go żeby zamknął okno w aucie, to ja partnera ubłagałam żebyśmy wspólnie pojechali do miasta, był zły, nerwowy i naburmuszony, bo on unika wspólnych wyjazdów i w ogóle z nami nie rozmawiał i nie reagował na prośby syna. Kiedy Olek był chory to był weekend przypadający na widzenia partnera z synem, ja się ze swoim odizolowałam, zreszta oni po chwili wyszli gdzieś na cały dzień, wczoraj tzn w piątek - 5 dni po przeziębieniu Olka, okazuje się, że przeziębiony jest syn partnera - i oczywiście już nerwy i pretensje w głośnie jakoby była to wina mojego syna, że go zaraził. Ogólnie to dobitnie wytłumaczyłam partnerowi, że nie będę akceptować jego zachowania, to po awanturach zmienia się na 2 dni i z przymusem przemówi do mojego syna ludzkim głosem. Imienia Olka nadal nie używa, chociaż tez mu uwagę zwróciłam. Teraz partner ma żal do mnie, bo z synem odseparowaliśmy się od nich, tzn partnera i jego syna. Mnie syn partnera zawsze lubił, pomimo nastawiania go przeciwko mnie przez jego mamę, ja byłam zawsze dla niego miła, gotowałam obiad pod niego (bo niejadek), przytulaliśmy się etc. Dla partnera żadnej łaski nie robiłam, ale on w stosunku do mojego syna taki nie jest, teraz ma żal i twierdzi, że to ja tworze dystans, bo wyjeżdżam do rodziców kiedy jego syn przyjeżdża do nas. Oczywiście mój zarzut, że jest miły dla obydwojga przy jego synu, a tylko po odwiezieniu dziecka zamienia się w tyrana - nie przemawiają do niego, nic do niego nie przemawia, on ma swoją racje, a ja swoją - dlatego przestałam się już odzywać. Kasiu, piszesz, że Twój mąż „karze Cię” brakiem czułości - słabe to jest, skoro on daje sobie prawo udzielać się na portalach randkowych, to Ty wg mnie, masz pełne prawo do tego samego. Nic mu nie daje prawa żeby tak Cię traktować, jak upatruje winę w Tobie i szuka szczęścia w internecie to zaproponuj mu rozstanie, albo, że Ty będziesz tez robić tak samo. Ja przez cała sytuacje stałam się wyrafinowana i cyniczna i moja rada do Ciebie i wszystkich Was Miłe Panie - RÓBCIE TAK ŻEBY WAM BYŁO DOBRZE. Mężczyźni to egoiści, oni nie poświęcają się tak jak kobiety i skoro wszyscy nas oszukali i zwodzili z początku miłymi słówkami, po to żeby później pokazać prawdziwe oblicze - to nie zasługują na traktowanie fair. Ja ze swoim partnerem związałam się ze szczerego uczucia, kochałam, byłam oddana, w łóżku miał co chciał i nie zasłużyłam sobie na to żeby tak traktować moje dziecko. Przez to nabrałam wstrętu do partnera. On zresztą niby taki zakochany we mnie, ale łączą go podejrzane relacje z była kochanka (nie mylić z żoną). Złapałam go na kłamstwie, bo miał zerwać z ta panią wszelkie kontakty . To jest jego dawna dziewczyna i jeszcze jak był żonaty to utrzymywał z nią relacje, była żona awanturowała się o to. Czasami myśle, że on jest uzależniony od „uatrakcyjniania” sobie życia takimi niejednoznacznym relacjami. Ta kobieta ma męża i rodzine, a mojego partnera wykorzystuje żeby pomógł jej w wygraniu przetargu. Z nią powinien się związać tylko ona mądrzejsza idę mnie ma go gdzieś.... Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Nik ~Nik Napisane 22 sierpnia 2020 - 12:16 ~Aga napisał:Mam podobną sytuację....z tym że moj (jeszcze wtedy nie mąż) czasem pokazywał prawdziwe oblicze...i tu pluje sobie w brodę : jak mogłam być tak zaślepiona i głupia? Mam syna 12 letniego z poprzedniego małzenstwa ( mąż "wychowuje" go ze mną od 3 roku życia malego) i 2 letnie blizniaki z obecnym mężem. Kocham męża, bo niby świata poza mną nie widzi , ale mojego syna traktuje wg mnie źle. Mowi o nim "on" i że leń, nierób, obibok, brudas i ze nie ma zadnych obowiązków, co jest nieprawdą. Prawdą jest jedynie ze faktycznie jest leniwy i nie ma zainteresowan poza kompem i telefonem,nad czym boleję stasznie. Mąż od zawsze miał do mnie pretensje, że nie blokuje kontaktu syna z jego ojcem, a wręcz zachęcam. Mąż twierdzi że skoro tamten nas zostawił to powinien odejść na zawsze a wtedy on mógłby być dla Młodego ojcem. Śmiem wątpić ???? O dziwo kwarantanna poprawila nasze relacje domowe : starszy syn uwielbia rodzenstwo i jest wobec nich opiekuńczy, czasem z nimi zostaje zebysmy mogli pójsc np do sklepu, za co jest chwalony i nagradzany przez ojczyma. I tu właśnie jest dualizm w zachowaniu mojego męża bo potrafi zabrać Mlodego na wycieczkę rowerową, albo opiekowac się nim podczas mojego pobytu (2m-ce) w szpitalu podczas ciąży - syn wolal zostac z nim niż jechać do ojca. A z drugiej strony potrafi być naprawdę chamski , opryskliwy wobec niego. Zauważylam taką prawidłowość, że najlepiej się dogadują jak nie ma mnie w pobliżu... Żadna z Was nie napisala czy dzieci mają kontakt z biologicznymi ojcami.. Uważam to za istotną kwestię. Aga, u mnie jest dokładnie tak samo. No nic dodać nic ująć. Starszy syn w takim samym wieku i takie same zainteresowania. Jedynie zamiast bliźniaków mam syna 6letniego z obecnym mężem. Reszta, wypisz wymaluj jak u nas. Powiem wam że od wczoraj ryczę w poduszkę. Rozważam rozstanie. Nie mogę psychicznie znieść tej sytuacji w domu. Jedynie przez koronę nie mam stałej pracy i mieszkam za granicą więc rodziny nie mam żadnej. Nikogo kto by mi pomógł. Chce poczekać do lutego 2021 bo wtedy dostanę obywatelstwo w kraju gdzie mieszkam i rozkręcam własny biznes. Może wtedy sytuacja będzie jasnieszja. Wiesz Aga, ja już też nawet kilka razy powiedziałam pół żartem pół serio, że ja się może wprowadzę skoro oni tak dobrze się dogaduje beze mnie... Z jednej strony mój partner zabiera starszego na mecze, został nawet trenerem jego drużyny, chwali go. Z drugiej czasem nie reaguje jak syn do niego mówi, staje w większości w obronie młodszego, wyzywa od lenia i niewdzecznika, i non stop mówi że jest irytujący, ciotka, placzka. Syn nie może być wrażliwy, mieć swojego zdania itp... Nie może śpiewać sobie a mąż włącza muzykę i drze jadaczke na cały regulator, i to jest okej... Najlepiej żeby siedział cały czas w swoim pokoju... Biologiczny ojciec prawie w ogóle się już nie odzywa. Ale tak mieli dobry kontakt. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Rysia ~Rysia Napisane 22 sierpnia 2020 - 17:48 Nie rozumiem tego calkowicie, dlatego oni tak się zachowuja, mój parter jest bardzo wybuchowy. Dziś np byłam na spacerze z mlodszym synem i miałam wyciszony telefon. Dzwonił pare razy pisał smsy i od razu dzwonił do mojego syna. Jak syn powiedział mu prawdę, to ten napisał mu smsa, ze nie ładnie klamac a potem, że niedaleko pada jabłko od jabloni. No już się zaczęło, syn zdenerwowany chciał regowac ostro dobrze że go powstrzymałam itd Ale lada chwila wraca z trasy i wiem że będzie klotnia. Jestem nawet chyba w stanie wezwać policję jak parter znowu będzie wulgarny i przekroczy granice. Mamy małego synka 2 miesiace. A agresja narasta w partnerze, nie da się mu nic powiedzieć ani zwrócić uwagi To jest straszne. Straszne uczucie tak się bać Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie » odpowiedz » do góry Mąż jest nieustepliwy, najmadrzejszy i nie liczy się z uczuciami innych w tym z moimi. O pierdole potrafi się przestac odzywać, jest opryskliwy, udaje że nie słyszy gdy mówię do niego lub się unosi nie rzadko mnie obrażając przy tym i tak może w nieskończoność to ciągnąć, a ja mam czekać aż mu po prostu minie. Ze wszystkich sił we wszechświecie najtrudniej jest przezwyciężyć siłę przyzwyczajenia. Siła przyciągania to przy niej pryszcz. Terry Pratchett Słowo „przyzwyczaić się” ma w języku polskim trzy znaczenia. Po pierwsze, przyzwyczaić się to tyle, co zacząć traktować coś lub kogoś nieznanego jako coś normalnego lub kogoś znanego. A zatem: oswoić się. Przywyknąć. Zaakceptować. Po drugie, przyzwyczaić się to nabrać nawyku, przystosować się do czegoś. Można przecież przyzwyczaić się do porannego wstawania (podobno!) albo dźwięku wiertarki za ścianą (jeśli tylko wierci odpowiednio głośno, a nam w końcu padnie na słuch). Po trzecie w końcu, przyzwyczaić się to zacząć stale potrzebować czegoś lub czyjejś obecności. I wszystkie te znaczenia w kontekście powyższego tematu będą nam dzisiaj potrzebne. Skoro wiemy już, czym jest przyzwyczajenie, należałoby jeszcze spytać, po co ono komu. Z jednej strony, przyzwyczajenie jest super. Pozwala nam się z kimś zżyć, zaakceptować czyjąś obecność, zacząć jej potrzebować. To coś więcej niż lubienie czy kochanie – to sprawienie, że dany człowiek staje się dla nas niezbędnym elementem układanki. Spędzanie czasu z nim – codziennym rytuałem. Jego brak – męką psychiczną i fizyczną. Niestety, jest też druga strona medalu. Przyzwyczajenie wiąże się niekiedy z nudą, monotonią, rutyną. Kiedy wszystkie karty zostały już odkryte, do pokazania nie zostaje właściwie już nic. Wzajemne zainteresowanie słabnie, a wraz z nim – ciekawość, namiętność, pasja. Czasami, choć nie zawsze, zostaje nam jeszcze miłość. Albo chociaż wzajemne znoszenie się – czy to przez wzgląd na wspomnienia, wspólnie spędzone lata, wzajemny szacunek. Ale przyzwyczajanie działa w dwie strony – z jednej strony to my przyzwyczajamy się do siebie, z drugiej – to ktoś inny przyzwyczaja się do nas. Błogosławieni ci, którym uda się w tym zgrać (a wiadomo, że nie wszyscy mają tyle szczęścia). I wówczas pojawia się kryterium kolejne, jakim jest jeszcze odpowiedzialność. Troska o drugiego człowieka, niechęć do ranienia go. Wówczas cudze przyzwyczajenie staje się tym, czym kotwica dla statku – niby daje względną stabilizację, ale jednak nie pozwala odpłynąć (choć chęci bywają ogromne). I tu od razu przypomina mi się Grace Hopper i jej wspaniała sentencja w temacie: że statek w porcie jest bezpieczny, ale nie po to buduje się statki. I o tym wszystkim chciałabym Wam dziś opowiedzieć. PRZYZWYCZAJENIE W ZWIĄZKU. DOBRE CZY ZŁE? Tu należałoby wprowadzić prosty podział: na przyzwyczajenie w związku (o czym teraz) oraz związek z przyzwyczajenia (o czym za chwilę). Od razu uprzedzam – to pierwsze nie jest wcale złe. To normalne, że się do siebie przyzwyczajamy. Że z czasem uczymy się siebie na pamięć, że znamy swoje nawyki, słabości, potrzeby. Że nauczyliśmy się już wzajemnej akceptacji i poza tym, że się kochamy i razem żyjemy, to przy okazji się jeszcze nie pozabijamy – może nawet nie dlatego, że czasem nie mielibyśmy na to ochoty, ale właśnie dlatego, że nawet do największych swoich głupot, natręctw czy fobii jesteśmy zwyczajnie przyzwyczajeni. Przyzwyczajenie to w końcu tyle, co przywiązanie – to złączenie się z kimś niewidzialną, silną, emocjonalną nicią, która sprawia, że chcemy mieć tego kogoś wciąż przy sobie, więcej i więcej. Że przychodzi moment, w którym nie wyobrażamy już sobie życia bez siebie. Po raz kolejny odsyłam Was zresztą do mojej ulubionej definicji miłości, którą ukuła kiedyś Anna Przybylska. Dla niej składały się na nią łóżko, przywiązanie i kumplostwo – i wierzcie mi, że za tą definicją stoi równie wielka mądrość, co i prostota. Natomiast pamiętajmy, że przywiązanie i przyzwyczajenie potrafią mieć dwa różne oblicza. Zwłaszcza, gdy przyzwyczajenie pojmowane jest jako przyzwolenie i akceptacja. Pewnie, że masa związków właśnie na nim się dzisiaj opiera – na tej bierności, stabilizacji, rutynie i umiłowaniu świętego spokoju. Ale ile namiętności, ile szans, ile nieodkrytych jeszcze dróg codziennie przez to umiera? Przyzwyczajenie potrafi sprawić zresztą, że przestajemy doceniać to, co mamy. Że zaczynamy uważać, że zwyczajnie nam się wszystko należy. Oczekujemy od drugiego człowieka pełnego poświęcenia, konkretnych słów, zachowań i gestów. Wymagamy, niewiele z siebie dając i nie rozumiejąc, że to, co otrzymujemy, to wyraz miłości, szacunku, uznania. Dobrej woli. A nie coś, co zapisane mamy w ustawie. Przez to wiele rzeczy pojmujemy już po rozstaniu. Rozumiemy, jak miłe były te kanapki, szykowane do pracy, jak pachniały jej perfumy, jak ładnie robiły jej się dołeczki w policzkach, kiedy opowiadaliśmy jej nasze nieśmieszne dowcipy. Dostrzegamy, jak ważne były jego rady, jak pojemne jego ramiona, jak pięknie pachniało jego ciało i jak ciepłe było, otulone kołdrą, tuż o poranku. Tego, co widzi się zawsze, nie widzi się nigdy – jak pisał Karl Ove Knausgård. I w tym rozumieniu nasze przyzwyczajenie to niekiedy i nasza własna zguba. ZWIĄZEK Z PRZYZWYCZAJENIA. NASZA POLSKA NORMA Ludzie mają to do siebie, że są leniwi. Czasami nie chcą niczego zmieniać nie dlatego, że zmiana jest niepotrzebna – ale dlatego, że sama myśl o niej napawa ich niechęcią. Żyją w związkach, w których uczucie dawno wygasło, ale pozostało coś innego, czasem równie dla nich ważnego: wzięty niegdyś ślub, kredyt na mieszkanie, dziecko. Nie lubią się, nie kochają, może chcieliby nawet nowych związków, ale wiedzą, że kosztowałoby ich to masę energii, wysiłku, cierpliwości i czasu. Tkwią więc w relacjach, które można określić jednym, dosadnym zwrotem: chujowo, ale stabilnie. I to jest właśnie najgorsze, co zaserwować nam może przyzwyczajenie. To obojętność. Obojętność na własne szczęście i na szczęście drugiego człowieka. Stagnację, pogłębiającą się wzajemną frustrację i niechęć. Zapytacie: ale do czego człowiek tak właściwie się przyzwyczaja? Ano, do wszystkiego. Fiodor Dostojewski podał kiedyś najlepszą – jego zdaniem – definicję człowieka, rozumianego jako istota, która do wszystkiego się przyzwyczaja. No i pół biedy, jeśli przyzwyczajamy się do tego, że nasz partner chrapie albo krzyczy przez sen. Rozrzuca skarpetki, wyjada nasze ulubione m&m’s-y. Gorzej, jeśli przyzwyczajamy się do tego, że przestaliśmy go obchodzić. Że nie spędza już z nami czasu, nie pyta, jak minął dzień, jak się czujemy, jak było dzisiaj w pracy. Że nie obchodzi go, czy jesteśmy szczęśliwi, a już na pewno przestał dbać o to. Jeszcze gorzej, kiedy gdzieś po drodze zaczął nas oszukiwać i zdradzać, stał się oschły, nieprzyjemny bądź agresywny. Wówczas tłumaczymy jego zachowanie, niejednokrotnie biorąc winę na siebie. I nie, nie robimy tego z rozsądku. Robimy to z jednej strony ze strachu, a z drugiej strony właśnie przez to cholerne przyzwyczajenie – bo jak to by było, musieć nagle zacząć żyć w pojedynkę, przestać budzić się obok siebie? Podobny wzorzec dają nam zresztą inni. Rozejrzyjcie się dookoła. Ile jest par, które już dawno powinny się rozstać. Które pasują do siebie jak kwiatek do kożucha, a jednak z uporem maniaka w tych swoich związkach tkwią. Wiecie, dlaczego tak robią? Bo nikt nie pokazał im, że można by wybrać inaczej. Rozejść się w przyjaźni, szacunku i zgodzie. A skoro już przy rosyjskich pisarzach jesteśmy, to niech przysłuży nam się tutaj Lew Tołstoj i jego „Anna Karenina”. To tam pada przecież wymowne zdanie, że nie ma takich warunków, do których by człowiek nie przywykł, zwłaszcza gdy widzi, że całe jego otoczenie tak samo żyje. Poczytajcie relacje dzieci z patologicznych rodzin, które wprost przyznają, że nie widziały w swoich losach niczego niepokojącego, dziwnego – to było dla nich normalne: że ojciec pije, matka pije, wujek pije, dziadek pije. One wychodziły na podwórko i widziały to samo. Inne dzieci i innych dorosłych. Picie i bicie. I nie przeciwstawiały mu się, bo wielokrotnie nie wiedziały, że można żyć jednak inaczej. A jeśli wiedziały, to działały w jeden z dwóch zwykle sposobów: ignorowały tę wiedzę bądź z rodzin tych uciekały. Tylko jak tu uciec, kiedy ma się na przykład 50 lat, dwójkę dzieci i męża, który może i jest katem, ale przynajmniej zarabia na dom? Albo jeszcze inaczej: ile kobiet tkwi w naprawdę fatalnych dla siebie związkach, pocieszając się, że ich mąż jest, jaki jest, byle nie był gorszy? Bo przecież nieważne, że ich nie szanuje, że je szantażuje, poniewiera, znieważa. Przecież jest dobrze tak długo, jak długo nie pije, nie bije. To przerażające, jak wiele osób wciąż ma zakodowany w głowach taki właśnie wzór cnót. Może nie u nas, nie w pokoleniu obecnych dwudziesto- i trzydziestolatków. Ale popatrzcie na swoje babcie i mamy. Ile z nich – czując autentyczną potrzebę – zdecydowałoby się na tak radykalny krok i rzeczywiście odeszło? A ile zostało, bo tak wypada? Bo co ludzie powiedzą? Bo przecież tyle lat spędzili już razem? I właśnie dlatego, że człowiek, jak świnia, do wszystkiego się przyzwyczai? MIŁOŚĆ CZY PRZYZWYCZAJENIE? JAK JE ODRÓŻNIĆ? MIłość – zwłaszcza na początku – to wzajemna ciekawość, namiętność i fascynacja. Psychiczna i fizyczna. To pragnienie drugiego człowieka, nieustanna potrzeba przebywania z nim, troska o niego, dbałość o jego zadowolenie i szczęście. Bo miłość ma to do siebie, że polega na wzajemnym dawaniu. Że zależy nam nie tylko na własnym, ale i na cudzym szczęściu. Gorzej, jeśli gdzieś po drodze zaburzą nam się proporcje. Kiedy przestaniemy dawać, a chcemy już tylko brać – wtedy mamy wyraźny dowód na to, że coś z naszej strony przestało prawidłowo działać. Jeśli spada nasze zaangażowanie, to najpewniej przestało nam na związku zależeć. A fakt, że z niego nie rezygnujemy, wynika właśnie z przyzwyczajenia, wygody, lenistwa. Albo wiary w to, że jeszcze będzie lepiej. Tylko – jeśli sami się nie zmienimy – to jakim cudem miałoby być? Przestać kochać to także przestać się starać. To być obojętnym, niechętnym, chłodnym. To tolerować i znosić, zamiast uwielbiać i podziwiać. To dostrzegać w partnerze coraz więcej wad. Denerwować się na cechy i nawyki, na które wcześniej nie zwrócilibyśmy uwagi. To w końcu zastanawiać się, czy jeszcze się kocha. Sama mam taką swoją prostą zasadę: jeśli zastanawiasz się, czy kochasz, to znaczy, że dawno przestałeś. Tylko jeszcze to do Ciebie nie dotarło, nie zostało przyjęte do wiadomości. Ze strachu, lęku, idącego za tym dyskomfortu. Tylko najgorsze, co można wtedy zrobić, to szukać wrażeń gdzie indziej. Zgodnie z metodą klin klinem czy też opowieścią o małpie, która nie puści jednej gałęzi, dopóki nie uczepi się drugiej. Jeśli czujesz, że to nie to – miej jaja i odejdź. Bo zdrada to nie tylko akt fizyczny, jednorazowy wyskok – to nieokazany na czas szacunek. To krzywda, której można było uniknąć – czy to naprawiając swój związek, czy też kończąc go w porę. Dlatego na koniec przypomnę Wam słynne słowa lisa z „Małego Księcia”, które najlepiej chyba wszystko to podsumują: Stajesz się odpowiedzialny za to, co oswoiłeś. Dlatego jasne, że przyzwyczajajcie się do siebie, kochajcie i szanujcie, ale pamiętajcie, jak dużą odpowiedzialność bierzecie wówczas na siebie. I nie doprowadzajcie do momentu, w którym w ogóle zadacie sobie pytanie, czy to jeszcze jest miłość, czy już tylko przyzwyczajenie. W zdrowym związku macie w pakiecie jedno i drugie. Wpis jest częścią nowego cyklu. W „Alfabecie udanego związku” wspólnie porozmawiamy o miłości, zaufaniu, partnerstwie i seksie. Zastanowimy się nad elementami, składającymi się na fajną, satysfakcjonującą relację i – literka po literce – spróbujemy odpowiedzieć na słynne pytanie „jak żyć”. Pytanie tym trudniejsze, że rozbudowane do wersji: „jak żyć we dwoje”? Do tej pory ukazało się piętnaście tekstów z cyklu: A jak ambicja B jak bezpieczeństwo C jak czułość D jak dobroć E jak emocje F jak fascynacja G jak granice H jak humor I jak intymność J jak jakość K jak kryzys L jak lęk M jak marzenia N jak nuda O jak orgazm fot. studiostoks/
Wyrażania swoich opinii, emocji i pragnień. Wyznaczania swoich priorytetów. Mówienia “nie” bez poczucia winy. Otrzymywania tego, za co zapłaciliśmy. Wyrażania swojego punktu widzenia, nawet jeśli jest on zupełnie odmienny od tych wokół nas. Chronienia siebie przed fizycznym, moralnym i emocjonalnym niebezpieczeństwem.
Powiedzcie mi, czy to ja wymagam zbyt wiele od męża? Może zaczynam bez wstępu, ale nie wiem kiedy to się zaczęło i jak tutaj to opisać. Czy to takie złe, że nie chce słyszeć od ukochanego: "to mieszkanie było by lepsze, gdyby Cię tu nie było", albo w rozmowie z kolegą: "weź ją sobie, nawet ci dopłacę". To jedne z mniej wulgarnych i bolesnych słów w moją stronę. Mam dosyć codziennie wylewanych łez. Głupie, uszczypliwe komentarze... od prawie 2 lat.. ranią mnie z dnia, na dzień coraz bardziej. A to, że gdy idę na przerwę z kolegą to od razu jestem szmatą. Niestety pracujemy razem, boję się z rozmawiać z kolegami z działu... boję się, że on gdzieś będzie szedł i to zauważy... mimo, że kobiet jest 5 na 25 mężczyzn i w pracy trzeba się porozumieć, to i tak... Ja nie mogę, bo od razu słyszę tysiąc epitetów na swój temat. On nie robi nic... nie sprząta, nie gotuje, nie robi zakupów, nie pierze, nie wiesza prania, nie karmi zwierzaków... wszystko to robię ja... i pracuje... do tego jeszcze jestem świetną aktorką. Przed rodziną oczywiście. Bo jakie to szczęście zakochać się w kimś takim. On płaci mieszkanie... Ja płacę za całe nasze życie. Jedzenie, piwo, przyjemności, urodziny (prezenty), karma dla zwierzaków, środki czystości, majtki, skarpetki, etc. Kochani... Czy ja się czepiam ? Nie jestem idealna, też czasem się czepiam, denerwuje, nie sprzątam bo mi się nie chce...powiem za dużo...zdarza się. Jednak zaczynam myśleć, czy to ja jestem zbyt wymagająca?
Masz prawo być smutna, zdenerwowana, czasami popłakać, czy tępo popatrzeć w sufit. Mężczyzna, który wyśmiewa Twoje lęki, słabości, nie chce Ci pomóc je zrozumieć i sobie z nimi poradzić, tylko na każdym kroku mówi, że nie masz prawa się tak czuć, jest niedojrzały i trudno będzie zbudować z nim prawdziwą relację.
Dołącz do Forum Kobiet To miejsce zostało stworzone dla pełnoletnich, aktywnych i wyjątkowych kobiet, właśnie takich jak Ty! Otrzymasz tutaj wsparcie oraz porady użytkowniczek forum! Zobacz jak wiele nas łączy ... Szukasz darmowej porady, wsparcia ? Nie zwlekaj zarejestruj się !!! Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Posty [ 17 ] 1 2011-09-09 16:03:27 moniaCo Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-06-29 Posty: 8,924 Temat: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansaPostanowiłam założyć taki sobie sytuację, że mąż lub żona zdradzili swoją ślubną połówkę. Było ciężko, łzy, nieprzespane noce. No ale w końcu zdrajca (zdrajczyni) wyraził skruchę, żal z powodu tego o się zacząć wszystko od nowa!I tu pojawia się pytanie do zdradzających. Jak Wy znosicie brak zaufania, smutki swojego męża, fakt sprawdzania, szpiegowania, kontrolowania nie podcina waszych dobrych chęci?Czy zdradzona strona powinna mimo bólu, zawodu dać ten kredyt zaufania? Bo to jednak chyba ułatwia budowanie życia od ciągłe ciosanie kołków na głowie, podejrzenia, wymówki zniechęcają czy mobilizują do lepszego starania?Ciekawa jestem Waszych opinii! 2 Odpowiedź przez Anhedonia 2011-09-09 17:46:12 Anhedonia 100% Netkobieta Nieaktywny Zawód: oligofrenopedagog Zarejestrowany: 2010-11-16 Posty: 5,896 Wiek: Over (?) 50 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansa smutnamonia napisał/a:...A ciągłe ciosanie kołków na głowie, podejrzenia, wymówki zniechęcają czy mobilizują do lepszego starania?Ciekawa jestem Waszych opinii!ZNIECHĘCAJĄ - kropla drąży skałę. Ile czasu można znosić wciąż to samo? Owszem "kara" (konsekwencje czynu) musi być, ale każda "kara" powinna mieć kiedyś koniec. Inaczej może nastąpić zmęczenie materiału i zniechęcenie do starań - bo ile można się starać bez pozytywnych skutków? "Panie, daj mi SIŁĘ, abym zmienił to, co zmienić mogę, daj mi CIERPLIWOŚĆ, abym zniósł to czego zmienić nie mogęi daj mi MĄDROŚĆ, bym odróżnił jedno od drugiego." Oetinger 3 Odpowiedź przez pestkaja 2011-09-10 19:50:08 pestkaja Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-09-08 Posty: 1 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansaWitamjakieś 7 l lat temu mój ukochany doznał tego strasznego poniżenia, przyznać ale to właśnie ja spowodowałam to ze mezczyzna który darzył mnie miłością i zaufaniem poczuł sie nic poczatku chciałam odejsc od niego bez slowa,nie mogłam sobie darowac ze jestem tak głupia,przeciez go wszystko i skoro mnie kochał to powinien zrozumiec ten wybryk-przyznałam miesięcy zeszło nam na wyjaśnienie tej sytuacji ale wybaczył mi,był wdzieczny za jak to w życiu mimo wybaczenia nie było tak bosko, przepłakałam wiele dni i nocy (bo często słyszałam od niego wyzwiska,wysmiewanie i słowa pogardy ale zasłużyłam sobie,wiec znosiłam wszystko,nie zniecheciłam sie wciąż kochałam .Kochałam nawet wtedy gdy mój ukochany powiedział,ze dokonał zemsty-odpłacił mi ,,pięknym za nadobne,,.Jak się czułam?nie było we mnie złości,rozpaczy-tak prawde mówiąc to nawet troche mi ulżyło(miałam jedynie zal za to ze zdradził mnie z osoba która była mi rodziną,dosyć bliska,zdradził mnie z moją kuzynka,nie mogłam zrozumiec dlaczego? ale powiedział że jakos tak wyszło,ze to ona spowodowała taka sytuacje a on był pijany i myslał ,,dlaczego nie,zemszcze sie niech poczuje to samo) .Znowu zaczeły się wyjaśnienia i rozmowy ale tym razem postanowilismy ze jesli chcemy byc razem,to nie bedziemy robić nic,nie bedziemy się kontrolować,nie bedziemy sie dopytywać o szczegóły,nie bedziemy za wszelką cene udowadniac sobie że jesteśmy tak sie stało,bylismy razem,byliśmy szczerzy i kiedy nadszedł czas kazde z nas zaufało drugiemu na nowo ale zajeło to naprawde dużo czasu. Oczywiscie żadne z nas nie zapomniało i raczej nie zapomni nigdy ale dzis kiedy mnięło 7 lat jestesmy szczesliwi (i wtedy 7 lat temu nigdy nie pomyslałabym że kiedys będe sie śmiała ze zdrady) a teraz to czas temu nasza 5 letnia córka( bawiła sie z tata w nazywanie zwierzatek i powiedziała do taty ,,A TY MASZ ROGI!!! HI HI,, a tata na to,,WIEM,, i wszyscy wybuchneliśmy bardzo wdzieczna mojemu mężczyznie ze dał mi jeszcze jedną szanse,ze dał mi czas na to zebym mogła go zrozumiec a on mi zaufac,ale wiem zę krzyki,obelgi i katowanie drugiej połówki nie wniesie do związku nic rozmowa i szczere odpowiedzi na każde zadane pytanie i czas,czas ,czas uleczą najgłębsze rany,o ile naprawde sie kogoś kocha. 4 Odpowiedź przez moniaCo 2011-09-10 23:14:37 moniaCo Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-06-29 Posty: 8,924 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansaWiesz pestkaja, mnie również chodziło po głowie, żeby się zemścić i nieraz mu wykrzyczałam w gniewie, że powinien poczuć jak to jest, ale myślę, że sama bym się źle z tym nadzieje, że faktycznie czas uleczy rany!Dzięki za Twoją historię! 5 Odpowiedź przez Maja66 2011-09-12 12:08:25 Maja66 Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-08-05 Posty: 1,118 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansa Smutnamonia napisała:" ciągłe ciosanie kołków na głowie, podejrzenia, wymówki zniechęcają czy mobilizują do lepszego starania?"Po obserwacjach swoich (jestem co prawda osobą zdradzoną) wiem, że ciosanie kołków zniechęca drugą stronę do starania. Z jednej strony się nie dziwię, bo wszystko w nadmiarze wkurza, a tym bardziej wymówki. Dobrze to rozumiem, i staram się nie wypominać już. Wiadomo, że jest to trudne dla nas zdradzonych, płaczę wtedy z bezsilności i on już wie, że znowu myślę(mimo, że jeszcze nic nie powiedziałam). Twierdzi, że sama się wykańczam, że przecież zdecydował sie zostać to juz nic nie bedzie kombinował, że sie wyleczył itd, itp i po co on się stara skoro ciągle mu nie wierzę? Dlatego, gdy postanowiliśmy naprawiać nasz związek przeszłość należy zostawić za sobą, trudne jak cholera i nie wypominać przy każdej okazji. Zdradzony wie, że źle zrobił i chce abyśmy mu naprawdę wybaczyli. Ja mężowi wybaczyłam i gdy kolejny raz coś mu wytknęłam to powiedział:"Ty mi chyba jednak nie wybaczyłaś" :-(od tego momentu zaczęłam kontrolować siebie, aby jednak nie wypominać bo to w niczym nie pomaga a może zaszkodzić. Ale tak wogóle szystko zależy, ile czasu mineło od zdrady. Wiadomo, że na początku bedzie się często wracało do tego tematu, wszystko jest swieże. Lecz mija czas, u mnie ponad rok to nie mogę przecież ciągle wracać mimo , że nie zapomniałam bo mogę wszystko zniszczyć. pozdrawiam, trochę haotycznie napisałam, lecz sedno chyba jasne;-) Trzeba marzyć tak, jakby się miało żyć całą wieczność i żyć tak, jakby się miało umrzeć jutro. /James Dean/ 6 Odpowiedź przez kicia1978 2011-09-12 13:20:21 kicia1978 Wróżka Bajuszka Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-09-08 Posty: 235 Wiek: 33 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansaJestem świeżo zdradzoną żoną. Odkryłam wszystko sama, ile to trwało, jak ona wygląda, gdzie mieszka, czym się zajmuje i czyje jest jej dziecko. Im bardziej odkrywałam prawdę tym bardziej miałam ochotę zemścić się na niej i moim mężusiu. Za te 3 lata kłamstw, wykrętów, braku czasu dla mnie i dzieci - zwłaszcza dzieci. Ból, cierpienie, rozpacz tym żyje dradzona żona i planem zemsty........ Sms-y od jego kochanki do mnie bolały jeszcze bardziej, ale dodawały mi siły aby odkrywać więcej prawdy o ich związku. Teraz wiem że zależy jej aby mój mąż przy niej został.......a ja nigdy na to nie pozwolę. 7 Odpowiedź przez moniaCo 2011-09-12 14:52:58 moniaCo Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-06-29 Posty: 8,924 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansa Maja66 napisał/a:Smutnamonia napisała:" ciągłe ciosanie kołków na głowie, podejrzenia, wymówki zniechęcają czy mobilizują do lepszego starania?"Po obserwacjach swoich (jestem co prawda osobą zdradzoną) wiem, że ciosanie kołków zniechęca drugą stronę do starania. Z jednej strony się nie dziwię, bo wszystko w nadmiarze wkurza, a tym bardziej wymówki. Dobrze to rozumiem, i staram się nie wypominać już. Wiadomo, że jest to trudne dla nas zdradzonych, płaczę wtedy z bezsilności i on już wie, że znowu myślę(mimo, że jeszcze nic nie powiedziałam). Twierdzi, że sama się wykańczam, że przecież zdecydował sie zostać to juz nic nie bedzie kombinował, że sie wyleczył itd, itp i po co on się stara skoro ciągle mu nie wierzę? Dlatego, gdy postanowiliśmy naprawiać nasz związek przeszłość należy zostawić za sobą, trudne jak cholera i nie wypominać przy każdej okazji. Zdradzony wie, że źle zrobił i chce abyśmy mu naprawdę wybaczyli. Ja mężowi wybaczyłam i gdy kolejny raz coś mu wytknęłam to powiedział:"Ty mi chyba jednak nie wybaczyłaś" :-(od tego momentu zaczęłam kontrolować siebie, aby jednak nie wypominać bo to w niczym nie pomaga a może zaszkodzić. Ale tak wogóle szystko zależy, ile czasu mineło od zdrady. Wiadomo, że na początku bedzie się często wracało do tego tematu, wszystko jest swieże. Lecz mija czas, u mnie ponad rok to nie mogę przecież ciągle wracać mimo , że nie zapomniałam bo mogę wszystko zniszczyć. pozdrawiam, trochę haotycznie napisałam, lecz sedno chyba jasne;-)Masz rację Maju, że nie można wypominać bez końca! Być może, u mnie to wszystko jest jeszcze zbyt świeże i dlatego, gdy ból tak rozsadza serce, to na usta cisną się różne słowa!Pamiętam, że kiedyś przy jakiejś okazji znów powiedziałam jakąś złośliwą uwagę. Mój mąż wtedy zdenerwował się i powiedział, że on będzie już naznaczony na całe życie! Zastanawia mnie psychika człowieka. Zostaje skrzywdzony, zraniony, a mimo wszystko kocha tego swojego zdrajcę! Oczywiście nie generalizuję, bo każdy człowiek jest inny i każda doznana krzywda jest innego kalibru!Pozdrawiam! 8 Odpowiedź przez moniaCo 2011-09-12 15:00:00 moniaCo Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-06-29 Posty: 8,924 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansa kicia1978 napisał/a:Jestem świeżo zdradzoną żoną. Odkryłam wszystko sama, ile to trwało, jak ona wygląda, gdzie mieszka, czym się zajmuje i czyje jest jej dziecko. Im bardziej odkrywałam prawdę tym bardziej miałam ochotę zemścić się na niej i moim mężusiu. Za te 3 lata kłamstw, wykrętów, braku czasu dla mnie i dzieci - zwłaszcza dzieci. Ból, cierpienie, rozpacz tym żyje dradzona żona i planem zemsty........ Sms-y od jego kochanki do mnie bolały jeszcze bardziej, ale dodawały mi siły aby odkrywać więcej prawdy o ich związku. Teraz wiem że zależy jej aby mój mąż przy niej został.......a ja nigdy na to nie Tobie jest o wiele ciężej i trudniej niż mnie! Mąż oszukiwał Cię tyle czasu, no i jest jeszcze dziecko z tego że sama wszystko odkrywałaś, składałaś tę układankę w jedną i jeszcze ta wredna baba, która zatruwa Ci jest dobra na krotką metę, ale na pewno przez chwilę można poczuć jakąś ulgę!Powiem Ci szczerze, że w Twojej sytuacji nie jestem pewna, czy chciałabym męża z jeśli okaże się, że to dziecko jest faktycznie Twojego męża, to one będzie obecne w Waszym życiu już do alimenty, a do tego różne okazje typu urodziny, święta. Mąż będzie jeździł w odwiedziny do dziecka, a Ty będziesz wariować w domu!Życzę Ci mimo wszystko wiele siły i determinacji w swojej walce, oby Twój mąż był tego wart!Trzymaj się! 9 Odpowiedź przez kicia1978 2011-09-12 15:21:23 kicia1978 Wróżka Bajuszka Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-09-08 Posty: 235 Wiek: 33 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansaDzięki. Fakt - sama się boję tego co mnie czeka. Tak naprawdę nie znam jeszcze całej prawdy i nigdy się jej już raczej nie dowiem. Nie wiem jak będzie wyglądać nasze życie, bo jak narazie nie jest dobrze - przynajmniej z mojej strony. Facet zagra dobrze swoją rolę, a ja zawsze, już do końca z lękiem w sercu. 10 Odpowiedź przez kicia1978 2011-09-12 15:30:08 kicia1978 Wróżka Bajuszka Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-09-08 Posty: 235 Wiek: 33 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansaGdy zasypiam widzę w myślach ich razem. Czasami wolę nie zasypiać!!!Jej sms-y że miał seks gdzie chciał, jak chciał i ile chciał dają do myślenia. 11 Odpowiedź przez kicia1978 2011-09-12 15:32:57 kicia1978 Wróżka Bajuszka Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-09-08 Posty: 235 Wiek: 33 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansaAle tak naprawdę chyba jestem tchórzem. To mój pierwszy i jedyny facet jakiego miałam. Z nim budowałam swoją przyszłość, planowałam dzieci. Boję się zostać sama.............. 12 Odpowiedź przez l_ukrecja 2011-09-12 16:19:37 l_ukrecja Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-08-20 Posty: 685 Wiek: 40 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansa A co on na to wszstko?Jakie jest jego stanowisko? Ten, który wyrządził Ci krzywdę nie jest wart Twoich łez, a ten, który jest ich wart, nigdy nie wyrządzi Ci krzywdy. 13 Odpowiedź przez kicia1978 2011-09-12 17:31:20 kicia1978 Wróżka Bajuszka Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-09-08 Posty: 235 Wiek: 33 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansaTwierdzi że mnie kocha, dzieci też. Że to ze mną planował dzieci a z kochanką to tylko wpadka. Uporczywie płacze, przeprasza, utwierdza że kocha. Nie chce się wyprowadzić bo nie chce nas zostawić. Dzwonił do kochanki aby nie wysyłała mi sms-ów i aby nie dzwoniła. Twierdzi iż joichanka wiedziała że nigdy nie zostawi żony. Powiedział mi że chodziło tylko o seks. Ale ja jakoś w to nie wierzę......jeżeli tak było to dlaczego jest dziecko 16 - że bał się z nią rozstać wcześniej abym ja się niczego od niej nie dowiedziała. Idiotyzm - ciekawe ile jeszcze chciał to ciągnąć!!!! 14 Odpowiedź przez moniaCo 2011-09-13 09:06:22 moniaCo Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-06-29 Posty: 8,924 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansa kicia1978 napisał/a:Twierdzi że mnie kocha, dzieci też. Że to ze mną planował dzieci a z kochanką to tylko wpadka. Uporczywie płacze, przeprasza, utwierdza że kocha. Nie chce się wyprowadzić bo nie chce nas zostawić. Dzwonił do kochanki aby nie wysyłała mi sms-ów i aby nie dzwoniła. Twierdzi iż joichanka wiedziała że nigdy nie zostawi żony. Powiedział mi że chodziło tylko o seks. Ale ja jakoś w to nie wierzę......jeżeli tak było to dlaczego jest dziecko 16 - że bał się z nią rozstać wcześniej abym ja się niczego od niej nie dowiedziała. Idiotyzm - ciekawe ile jeszcze chciał to ciągnąć!!!!To pachnie okropnym tchórzostwem, albo raczej wygodnictwem. Wygląda na to, że gdyby nie przypadek, to nie dowiedziałabyś się za szybko o podwójnym życiu Twojego życie nie może być normalniejsze! Żyjesz długie lata, myśląc, że złapałaś Pana Boga za nogi a tu nagle takie kuku!Miałam z moim mężem wczoraj rozmowę z gatunku tych trudnych. Broń Boże, nie dlatego że znów miałam jakąś załamkę, tylko tak jakoś zeszło na te że nie wart jest mojego uczucia, że jest draniem, który mnie zniszczył i że nie będzie mógł mieć do mnie pretensji, jeśli będę chciała mu na to odpowiedziałam, że owszem zniszczył coś bardzo cennego i to w jego rękach jest to narzędzie, którym musi odbudować wszystko. I powiedziałam mu coś ważnego: nie ma się użalać jakim to jest strasznym draniem, tylko ma sobie postawić za punkt honoru, żeby mi udowodnić, że warto mu dać tą szansę, ma mi pokazać, że robię dobrze, że chcę z nim być. I to nawet małymi kroczkami, chociażby na początek niech z powrotem założy obrączkę na palec. Niby nic takiego, ale jednak jakiś symbol. 15 Odpowiedź przez kicia1978 2011-09-13 13:46:10 kicia1978 Wróżka Bajuszka Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-09-08 Posty: 235 Wiek: 33 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansaTak łudziłam się że moje życie to sielanka. Chciałam stworzyć udany związek i dom dla swoich dzieci. Pełen miłości, zaufania...... Nie udało się, dostałam od życia taki pakiet platynowy - i to za darmo. 16 Odpowiedź przez End_aluzja 2012-08-13 17:00:06 End_aluzja Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-12-04 Posty: 6,548 Odp: Druga strona medalu - zdadzający i druga szansa a gdzie jesteście dzisiaj dziewczyny? serca na zakręcie...rozpoznamy się;) Posty [ 17 ] Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Zobacz popularne tematy : Mapa strony - Archiwum | Regulamin | Polityka Prywatności © 2007-2021
GfD8fIS. 423 118 245 172 416 389 467 59 439

mąż mnie nie szanuje druga strona medalu